Brief aan Chris Martens
Beste Chris,
Ik heb net je vader gezien, met je zus. Je weet dat ik je nog enkele keren ontmoet heb, sinds onze tijd op Don Bosco. Toen al wist ik dat je leven er niet zo eenvoudig uitziet, maar toch, ik begrijp wel zowel je vader als je zus en dus, hoewel ik te weinig weet, wat jou is overkomen.
De zoon te zijn van de hoogste ambtsdrager in dit land, gedurende 12 jaar dan nog, moet niet eenvoudig geweest zijn. Maar misschien ontbrak het je aan de ondersteuning om met de moeilijkheden om te gaan die uit je ongeluk in Spanje zijn voorgekomen.
Ik heb je gezien op het college en met sommige mensen zien omgaan, je was wereldvreemd, laat je dat gezegd zijn, maar ook was je eenzaam en dat heeft me altijd getroffen, want je leek iemand. Hoe gaat men om met zo een probleem? Ik zou het niet weten. Van een nicht van je hoorde ik hoe lastig je kon zijn, maar ja, pubers en adolescenten onder elkaar, zo eenvoudig is dat ook niet.
Later heb ik je nog gezien, en eerlijk, het was niet fraai, met je gewicht en je onvoldaanheid. Ik denk, beste Chris, niet echt dat je ongelijk had. Alleen, er waren mensen die je hadden kunnen ondersteunen, door streng en welwillend te zijn. Het komt mij dan ook pijnlijk voor te beseffen dat je veroordeeld was als zoon van je vader, Wilfried Martens, om geen steun te vinden.
Machtige mensen zijn vaak onmachtig, zo lijkt het mij, om met het dagelijkse leven om te springen. Mocht je nog eens willen praten, als het je kon helpen, zal ik het graag doen, al weet ik niet, beste, of je ermee geholpen zou zijn. Maar voor jou en je zus, mazzeltof, want dat er is jullie onthouden, niet alleen door een afwezige vader, maar door velen om jullie heen.
Vriendelijke groet,
Bart Haers
woensdag 11 maart 2009a
Ik heb net je vader gezien, met je zus. Je weet dat ik je nog enkele keren ontmoet heb, sinds onze tijd op Don Bosco. Toen al wist ik dat je leven er niet zo eenvoudig uitziet, maar toch, ik begrijp wel zowel je vader als je zus en dus, hoewel ik te weinig weet, wat jou is overkomen.
De zoon te zijn van de hoogste ambtsdrager in dit land, gedurende 12 jaar dan nog, moet niet eenvoudig geweest zijn. Maar misschien ontbrak het je aan de ondersteuning om met de moeilijkheden om te gaan die uit je ongeluk in Spanje zijn voorgekomen.
Ik heb je gezien op het college en met sommige mensen zien omgaan, je was wereldvreemd, laat je dat gezegd zijn, maar ook was je eenzaam en dat heeft me altijd getroffen, want je leek iemand. Hoe gaat men om met zo een probleem? Ik zou het niet weten. Van een nicht van je hoorde ik hoe lastig je kon zijn, maar ja, pubers en adolescenten onder elkaar, zo eenvoudig is dat ook niet.
Later heb ik je nog gezien, en eerlijk, het was niet fraai, met je gewicht en je onvoldaanheid. Ik denk, beste Chris, niet echt dat je ongelijk had. Alleen, er waren mensen die je hadden kunnen ondersteunen, door streng en welwillend te zijn. Het komt mij dan ook pijnlijk voor te beseffen dat je veroordeeld was als zoon van je vader, Wilfried Martens, om geen steun te vinden.
Machtige mensen zijn vaak onmachtig, zo lijkt het mij, om met het dagelijkse leven om te springen. Mocht je nog eens willen praten, als het je kon helpen, zal ik het graag doen, al weet ik niet, beste, of je ermee geholpen zou zijn. Maar voor jou en je zus, mazzeltof, want dat er is jullie onthouden, niet alleen door een afwezige vader, maar door velen om jullie heen.
Vriendelijke groet,
Bart Haers
woensdag 11 maart 2009a
Reacties
Een reactie posten