toneelrecensie
Theater op de sporen
Rail Gourmet
gezien te Brussel, CC Le Brass, in de machinezaal op 12 maart
Tekst: Annelies Verbeke, toneel: Wunderbaum
www.wunderbaum.nl
Vaudeville, deurenkomedie, zielsverwantschappen… het stuk dat Annelies Verbeke schreef voor Wunderbaum kon wel behagen, in een oude brouwerij, omgebouwd tot CC vlakbij het Zuid. Kan er rond of om het station Brussel Zuid wel theater ontstaan? Toen ik na afloop van het stuk in het station rondliep, herleefde ik even een scène die ik in 1989 meemaakte, toen ik in de Frankrijkstraat werkte en na afloop door de toen nog duistere hal wandelde, naar het ontmoetingspunt. Iemand stond er ongedurig te wachten en we moesten elkaar toch weer even ontdekken. Het was zomer en al gauw zaten we in de metro, richting Brouckère. Aan en om het Zuid kan poëzie ontstaan, maar ook drama.
Het stuk dat ik mocht zien was nog eens echt theater, gedacht voor de bühne, maar met moderne middelen en met muziek. De eenheid van actie was er niet, maar toch, wie goed volgde merkte wel dat er verbanden zaten die een eenheid lieten veronderstellen. De eenheid van plaats was er ook al niet, want eerst zaten we in de ondergrond van het station, dan ergens in een HST van of naar Straatsburg en tot slot in een stuurcabine van een trein. En de eenheid van tijd? Tja, die was er allicht nog het duidelijkst, al was die onbestemd. Maar, de wetten van het theater werden vakkundig doorbroken, zodat je echt wist wat er gebeurde, we menen, je kon de gebeurtenissen volgen.
De ene wand was verstelbaar, diende als projectiescherm, de andere wand was een soort coulisse en accessoireruimte. De derde wand, achter het toneel was het emplacement van Brussel Zuid, wat een aardige levendigheid bracht en wij, achter de vierde wand, impermeabele wand genoten. De taal, wellicht was het dat wat ons echt beroerde. Er werd gesproken, geroepen, zelfs gezongen, maar vooral de taal het spitse dat we in het theater nog zelden horen. Film en televisie verleren ons hoe mooi het is stemmen onmiddellijk te horen, die zomaar zeggen wat er gezegd kan worden, met luide stem, maar ook pianissimo. Het debiet van de woorden, de zinnen was soms grappig snel en dan weer rustig.
Kortom, we hebben genoten van dit stuk, dat over zeer herkenbare zaken gaat, over liefde dus, of verliefd willen zijn, gelukkig willen zijn en of beide wel samen gaan. Het gaat ook over dominantie, onderdanigheid, verbondenheid en toch, het was pas toen het zich aandiende, dat je het herkende. Het gebeuren wist te betoveren. Hielden we dan van de muziek? Moeilijke vraag maar het drumstel en de zang hoorden bij het gebeuren. Het schreeuwen en het zingen, maakte, samen met de dansjes dat het stuk iets heel bijzonders had. Zoals in de ensceneringen van Molière was er het gehele arsenaal van middelen om het publiek mee te nemen naar ergens.
U zal me vragen, waarover gaat het stuk, dat ik er zo lovend over ben? De inhoud, zoals gezegd is het wanhopige zoeken naar liefde, naar geluk en naar iemand, maar uiteindelijk, blijft alleen het zelf over. Jawel, singles kunnen aan zichzelf genoeg hebben, zoals Gaby op enig ogenblik te kennen heeft. Maar uiteindelijk zijn er twee nodig om het echt te beleven, de liefde. Een vrijscène projecteren op het scherm, terwijl de daders met hun rug naar het publiek zitten te kijken alsof ze inderdaad in de stuurcabine van een trein zitten, een vrijscène in de beste traditie van de softporno en toch, het was niet duidelijk of dit gedacht was, dan wel… maar gelukkig werd het MEP, member of the European Parliament er blijkbaar wel van, van dat terloopse gesprek met de machinist.
Naast het Nederlands werd er ook Frans en Engels, of Nederengels gesproken, ook dat was genieten. Laten we het er dus maar op houden dat dit stuk best genietbaar was, omdat het gewoon goed theater was. Mijn complimenten dus voor de scenariste, Annelies Verbeke en evenzeer voor Wunderbaum.
Bart Haers
vrijdag 12 maart 2010
Rail Gourmet
gezien te Brussel, CC Le Brass, in de machinezaal op 12 maart
Tekst: Annelies Verbeke, toneel: Wunderbaum
www.wunderbaum.nl
Vaudeville, deurenkomedie, zielsverwantschappen… het stuk dat Annelies Verbeke schreef voor Wunderbaum kon wel behagen, in een oude brouwerij, omgebouwd tot CC vlakbij het Zuid. Kan er rond of om het station Brussel Zuid wel theater ontstaan? Toen ik na afloop van het stuk in het station rondliep, herleefde ik even een scène die ik in 1989 meemaakte, toen ik in de Frankrijkstraat werkte en na afloop door de toen nog duistere hal wandelde, naar het ontmoetingspunt. Iemand stond er ongedurig te wachten en we moesten elkaar toch weer even ontdekken. Het was zomer en al gauw zaten we in de metro, richting Brouckère. Aan en om het Zuid kan poëzie ontstaan, maar ook drama.
Het stuk dat ik mocht zien was nog eens echt theater, gedacht voor de bühne, maar met moderne middelen en met muziek. De eenheid van actie was er niet, maar toch, wie goed volgde merkte wel dat er verbanden zaten die een eenheid lieten veronderstellen. De eenheid van plaats was er ook al niet, want eerst zaten we in de ondergrond van het station, dan ergens in een HST van of naar Straatsburg en tot slot in een stuurcabine van een trein. En de eenheid van tijd? Tja, die was er allicht nog het duidelijkst, al was die onbestemd. Maar, de wetten van het theater werden vakkundig doorbroken, zodat je echt wist wat er gebeurde, we menen, je kon de gebeurtenissen volgen.
De ene wand was verstelbaar, diende als projectiescherm, de andere wand was een soort coulisse en accessoireruimte. De derde wand, achter het toneel was het emplacement van Brussel Zuid, wat een aardige levendigheid bracht en wij, achter de vierde wand, impermeabele wand genoten. De taal, wellicht was het dat wat ons echt beroerde. Er werd gesproken, geroepen, zelfs gezongen, maar vooral de taal het spitse dat we in het theater nog zelden horen. Film en televisie verleren ons hoe mooi het is stemmen onmiddellijk te horen, die zomaar zeggen wat er gezegd kan worden, met luide stem, maar ook pianissimo. Het debiet van de woorden, de zinnen was soms grappig snel en dan weer rustig.
Kortom, we hebben genoten van dit stuk, dat over zeer herkenbare zaken gaat, over liefde dus, of verliefd willen zijn, gelukkig willen zijn en of beide wel samen gaan. Het gaat ook over dominantie, onderdanigheid, verbondenheid en toch, het was pas toen het zich aandiende, dat je het herkende. Het gebeuren wist te betoveren. Hielden we dan van de muziek? Moeilijke vraag maar het drumstel en de zang hoorden bij het gebeuren. Het schreeuwen en het zingen, maakte, samen met de dansjes dat het stuk iets heel bijzonders had. Zoals in de ensceneringen van Molière was er het gehele arsenaal van middelen om het publiek mee te nemen naar ergens.
U zal me vragen, waarover gaat het stuk, dat ik er zo lovend over ben? De inhoud, zoals gezegd is het wanhopige zoeken naar liefde, naar geluk en naar iemand, maar uiteindelijk, blijft alleen het zelf over. Jawel, singles kunnen aan zichzelf genoeg hebben, zoals Gaby op enig ogenblik te kennen heeft. Maar uiteindelijk zijn er twee nodig om het echt te beleven, de liefde. Een vrijscène projecteren op het scherm, terwijl de daders met hun rug naar het publiek zitten te kijken alsof ze inderdaad in de stuurcabine van een trein zitten, een vrijscène in de beste traditie van de softporno en toch, het was niet duidelijk of dit gedacht was, dan wel… maar gelukkig werd het MEP, member of the European Parliament er blijkbaar wel van, van dat terloopse gesprek met de machinist.
Naast het Nederlands werd er ook Frans en Engels, of Nederengels gesproken, ook dat was genieten. Laten we het er dus maar op houden dat dit stuk best genietbaar was, omdat het gewoon goed theater was. Mijn complimenten dus voor de scenariste, Annelies Verbeke en evenzeer voor Wunderbaum.
Bart Haers
vrijdag 12 maart 2010
Reacties
Een reactie posten