Brown begrijpt het niet zo goed

Mangeons des brioches

Brown heeft onze deze week laten horen hoe hij over zijn kiezers denkt, maar ook anderen, ten onzent hebben allicht wel eens de buik vol van die veeleisende kiezers, die hen vragen goed voor hen te zorgen, maar tegelijk eisen dat dit geen geld mag kosten.
Een saillant voorbeeld is de opvang van gehandicapten die dringend een opvangplaats nodig hebben. Door familiale omstandigheden ken ik dat verhaal vrij goed, maar de situatie vandaag is wel echt schrijnend aan het worden. Een man van midden vijftig met een zware aandoening van epilepsie vindt maar geen stabiel onderkomen, waar hij zich opnieuw een plaats kan vinden, omdat hij telkens weer voor zes of tien weken een plaats vindt, maar niet echt voor een vaste opname in aanmerking komt. De overheid wil wel zorgen voor opvangplaatsen, maar kan blijkbaar de stroom niet aan. Nu, men lijkt zich misrekend te hebben over de levensverwachting van gehandicapten, want lang dacht men dat die vanzelf vlugger sterven, maar dat lijkt niet meer het geval te zijn, want ze hebben dezelfde kwaliteitsvolle voeding als anderen en dezelfde gezondheidszorgen. De normale doorstroom, of wat men normaal geacht had blijkt te stremmen, waarbij komt dat velen er zich geen rekenschap van geven dat er ook mensen op jonge of volwassen leeftijd door ongevallen en aandoeningen in een problematische situatie komen, waarbij ze hulpbehoevend worden. En dan zijn er kinderen die vroeg geboren worden en soms last hebben van kleine of grotere problemen.
Toch kan men blijkbaar niet voorzien hoeveel plaatsen er nodig zijn en bovendien blijft de vraag of men over het personeel beschikt om die mensen bij te staan, professioneel, Men kan veel zeggen over de nonnetjes die decennialang voor gehandicapten hebben gezorgd, men kan ook oog hebben voor gevallen van emotionele verwaarlozing en wat dies meer zij, maar men zal toch ook hopelijk inzien dat deze zorg van maatschappelijk belang was.
De professionalisering van de zorg is een groot goed, maar tegelijk stelt het de beleidsmakers voor grote vragen, want de personeelskosten lopen hoog op. De kost van gebouwen is wellicht beter in de hand te houden.
Met dit voorbeeld willen we vooral aangeven dat beleid voeren in deze tijd met mondige burgers – terecht laat men van zich horen – maar tegelijk botst men op grenzen van haalbaarheid en betaalbaarheid, wat niet altijd goed in kaart wordt gebracht, wat overigens ook voor het reguliere onderwijs lijkt te gelden.
Mag er dan geen kritiek zijn op het beleid, natuurlijk wel en die zal best onderbouwd worden omdat de scholingsgraad nu eenmaal hoog is, Alleen is er de vraag, denken we, of we altijd wel in staat blijken het particuliere belang, waarin we van de staat verwachten dat die ons bijstaat, ook nog eens het algemene belang in het oog te houden, wat op termijn voor iedereen wel eens op een moeilijk dilemma moet uitlopen, Maar het is die kwestie, dat we van de overheid niet altijd tegengestelde zaken kunnen verwachten zonder ons daar rekenschap van te geven,
Het protest tegen de aanpassing van het Schipdonkkanaal komt mij voor als een van de meest ongerijmde kwesties van de afgelopen jaren: men wil, massaal dat er iets gedaan wordt aan a) de files, b) de CO2-uitstoot en c) de verrommeling van het landschap door op te houden steeds maar nieuwe wegen aan te leggen. Het kanaal kan heel wat wegverkeer van de baan houden, kan de CO2-uitstoot terug helpen dringen en kan ook als biotoop en als zone van rust in het landschap voor een groene long zorgen. Toch vormde zich een front van boeren en milieumensen, van oeverbewoners en gemeentebesturen om dit project tegen te houden. Dat blijft voor mij een onbegrijpelijke ontwikkeling, omdat er geen werkbare alternatieven zijn.
Mangeons donc des brioches en laten we de politici niet harder aanvallen dan nodig, maar toch, die politici, die de burger wel eens een lastige sta-in-de-weg vinden hebben daartoe eindelijk niet het recht. Vandaar misschien dat men met heel sluipende besluitvorming ons onderwijs na benchmarking op hetzelfde niveau als dat in Nederland, Frankrijk en Engeland, om de Franstalige gemeenschap niet te vergeten, wil brengen. Dat zal echter geen niveauverhoging zijn, valt te vrezen. Daarom blijft het mij ook geraden om als burger oplettend te zijn en de politici op hun doelstellingen aan te spreken, hen tot een verantwoording te brengen en vooral mee over het algemeen belang na te denken. We zitten in hetzelfde schuitje en dat vergeten zowel burgers als politici nogal gemakkelijk, Men kan beweren dat de huidige politieke crisis aan scherpslijpers van N-VA te wijten is, maar evengoed kan men bedenken dat in dit land de zorg voor het algemeen belang niet de centrale zorg is van alle politici, juist zij die zeggen aan België te hechten.
Daarom, laten we brioches eten met de politici en deze thema’s aankaarten, opdat er niemand kan zeggen dat het onduidelijk was wat de burger denkt.

Valete!

Bart Haers
vrijdag 30 april 2010

Reacties

Populaire posts