Gesprek bij een standbeeld

Eenzaam is de denker

Hij loopt langs met z”n lederen tas
Een broodje kaas of americain van St-Salvator
Grijs in de baard en strohoed op ‘t hoofd
In z’n colbertje en afwezig opmerkzaam

Vriendelijk groet hij de man op de sokkel
Een beeld dat weinigen iets lijkt te zeggen
Aan de voet zit parmantig een mokkel
En bijna struikelt hij over d'r voetje
dat ze net wou verleggen

Een glimlach en een sorry, dan een vraag
Want ze leek hem te kennen, zij ‘t maar vaag
Maar toch had ze iets gelezen over ‘t kunnen
Over hoe ingenieurs met rekenlat bouwen kunnen

Hij had het over Vierendeel en bruggen werpen
Over rekenkunde en schroeven die door molens aangedreven
‘t water uit de polder zo goed weten in zee te werpen
Over decimalen in plaats van breuken zoals ‘t rekenen nu bedreven

Maar zij had het over kleine verzen en gedachten
Wilde meer van ‘m weten want zij was moe ‘t wachten
Op een mens die niet steeds herhalen zou wat ze al wist
Maar net meedelen kan en melden wat ze ten enenmale mist

Bart Haers
zondag 30 mei 2010