aan de luistervrienden

Geachte,

met dank voor dit programma, want het was verhelderend, al was ik het niet met alles eens, maar dat mag niet verhinderen dat dit wel een mooi tegenwicht vormt, met het dagelijkse over en weer schieten van schuttingtaal en erger.

Toch mogen die mensen niet vergeten dat de Vlaamse Beweging, in hoofdzaak en doorheen de geschiedenis een burgerbeweging was, die vaak probeerde boven de partijen te opereren. De gebeurtenissen tijdens WO I en nadien hebben de politieke uitdrukking versterkt. Nadien en vooral na WO II, is er een democratische, breed gedragen beweging aan het werk gebleven, die wars van TAK en andere die hards in de samenleving brede steun genoot. De vergissing van de georganiseerde Vlaamse Beweging, tegen Egmont, heeft de situatie verder bemoeilijkt. Die analyse maakt men zelden.

Natuurlijk blijft Wallonië een buur en kan men, zo blijkt, tussen legitieme besturen wel samenwerken. Alleen als het de cultuur aankomt verschillen de opinies scherp en het in handen houden van de hefbomen is de kloof onoverbrugbaar gebleken. Dat zegden uw gesprekspartners niet voldoende, vrees ik. Maar het is vooral de artistieke afkeer tegen het Nationalisme dat hierop aangesproken kan worden.

In Vlaanderen bestaat minder angst voor metissage van culturen, maar wat men ook wil dat het publieke leven in Vlaanderen in het Nederlands kan (blijven) verlopen. Daarom vind ik het bizar dat men het voorstelt alsof die kunstenaars a priori rebels zouden zijn, wel verzetten zij zich tegen medeburgers, die men ten onrechte als - excusez-moi le mot - domme kloten voorstelt. Als schrijver zou ik niet graag zien dat mijn lezers domme kloten zijn. Wie zich verheven denkt boven de bevolking, boven de medeburgers en tegelijk die medeburgers voor minus habentes houdt, schept een moeilijk op te lossen probleem.

Uw gasten vonden het blijkbaar niet bizar dat het land blijft werken, dat de fundamentals van de staat niet op losse schroeven komt te staan, zoals het feit dat er geen anarchie ontstaat, de veiligheid op straat nog altijd voortreffelijk gegarandeerd is en bij nader toezien niet ver onder de Europese standaarden te situeren valt, want eerder het tegendeel is het geval. Ook justitie werkt, al zijn de problemen groot, net zoals de fiscus belastingen blijft innen en controles uitoefent. Bekijkt men dit alles, dan kan van de meerderheid van de Vlamingen gezegd worden dat zij bijzonder staatsgezind zijn.

Hoe dit te verklaren valt? Een verklaringsmodel is er niet, maar wel is duidelijk dat wij in een stabiel bestel willen leven, maar dat we nu in Vlaanderen veel mensen aantreffen die de huidige mechanismen van besluitvorming op federaal vlak niet meer accepteren. Kortom, het gaat niet om een revolutionaire beweging in Vlaanderen, maar om een stevige steun, geen enkele partij doet de laatste twintig jaar nog beter, aan een partij die de hefbomen van de macht wil verzetten op vreedzame wijze. Daarom moet herhaald worden dat vele verwijten of invectieven, over nationalisme - als tegengesteld aan democratisch -, staatsgezindheid en het populisme van de leider, die misschien minder dominant wil zijn dan andere partijleiders, maar zich wel verantwoordelijk acht voor de uitvoering van zijn programma, geen goede grond hebben. Als het in dit land al eens benauwd wordt, dan net omdat men zo gemakzuchtig met termen en begrippen omspringt.

Maar nog eens, u bracht een mooi gesprek op gang, waarvoor onze waardering.