Cloaca (maxima)

Stelen en verzinnen


Trots stond de man bij zijn artefact

Machine om te voeden

Die ons de stront des daags levert

Zelf gevonden lezen we op zijn gezicht

Al die jaren vonden we het vreemd

Dat zijn vinding niet ter sprake kwam

Want voor wetenschappers

Toch een ideale proefopstelling

De krant weet nu te melden

Dat de Universiteit Gent

Al jaren maag en darmen

In potjes en buisjes heeft gevangen

Het leven van de bacteriën

Van zuren en schimmels

In dat binnenste van ons

Waardoor we staan en zitten

Denken en lopen kunnen

Zonder dat geen kennen

Geen voelen en genieten

Dus wel wezenlijk voor ons begrijpen

Dat de kunstenaar niet ontging

Ach, we stelen allen met de ogen

Zien gedachten passeren en laten ze

Wel eens beschimmelen en verteren

Tot er iets uit komt dat we wel waarderen

Soms verzinnen we een schone gedachte

Ergens vandaan en hier verschraald

Tot ik die opvang en vertaald

In woorden een nieuw leven geef

Zoals mijn kijken naar jou

Hoe je wandelt en net weer in het licht danste

Kon ik je wel schilderen

Zoals je mijn ogen kuste

Gehuld in taf en zijde

Was het weten van je innerlijke leven

Echter niet meer je dat

Maar je huid

Van je dijen en armen,

Je buik en boezem

Dat alles was weer wonder

Hoe verzinnen we het kader

Om te vergeten

Dat we niet zijn kunnen

Zonder die innerlijke machine

het verder vooral vergeten

Met onze ogen stelende

Wat de schoonheid

Ons te verzinnen overlaat

bArt

24 maart 2011

Reacties

Populaire posts