Belgoscepticisme

Brief

 Aan de heer Benoît Lutgen
over belgoscepticisme


Brugge, 26 juni 2014

Geachte heer Lutgen, Beste Benooi,

Iconischer voor het grote artistieke talent van Brel dan
zijn vertolking van "L'homme de la Mancha" vind ik er
geen, maar het was dan ook groots theater van een
groot performer. Maar, beste Benooi, je zal begrijpen
dat mijn kennis van parels als deze mij ook wat
gevoelig maakt voor de aanmatigende toon,
die u en uw partijgenoten soms aanslaan. Ach,
ces gens-là
u meent het goed voor te hebben met dit land, waarvoor dank, maar tegelijk roept u bij de aandachtige burger bedenkingen op, want uw antwoord aan de informateur lijkt ons bij de haren getrokken en zelfs journalisten merken op dat sommige argumenten juist niet in het voorstel van de informateur te vinden zijn. Netto inkomen voor werknemers is iets anders dan de totale loonkost die een werknemer voor de werkgever met zich meebrengt, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat u hiermee opnieuw tapt ui het vaatje van de "politics of fear". Populisme dus.

Ondenkbaar is het niet dat u aan deze zijde van de taalgrens toch supporters zal vinden, zoals er kinderen zijn die zeggen tegen monsieur di Rupo: "ik hou van u". We zullen er verder geen belang aan hechten, maar dat er bij de Vooruitgroep en in hoofde van Paul Goossens wel degelijk een lampje zal branden, mag duidelijk zijn. Men wil geen sociale afbraak en vreest dat dit de geheime agenda is van de N-VA. In de tekst, evenwel staat dat Bart de Wever het Rijnlandmodel net wil redden.
Nu, het belangrijkste bezwaar tegen uw diatribes? Dat u stelt dat de informateur geen garanties zou geboden hebben voor de federale loyauteit, terwijl dat toch wel een belangrijk ethisch probleem moet heten. Want wie kan bestuurder worden van de N.V. België als die tegelijk het bedrijf wil ontmantelen. Ethisch kan u dat niet verantwoorden voor uw kiezers. Maar toch, Belgoscepticisme?  Prachtig neologisme, het moet gezegd, maar tegelijk kan het een boemerang zijn, zoiets als de federale kieskring.

Men zegt dat u een Luxemburger bent, dat die zeer koppig kunnen zijn en soms wat op de feiten achter lopen. Ik hou niet van dergelijke veralgemeningen, al was het maar omdat ik, wonende in Brugge als West-Vlaming bestempeld wordt en het genealogisch ook gedeeltelijk ben. Maar of dat mijn hele denken en (politiek) handelen bepaalt, wil ik niet onderschrijven. Nurture en nauwelijks nature, laat dat duidelijk zijn. Maar goed, u houdt er duidelijk van aan te geven dat de N-VA een onbetrouwbare partij zijn zou, wat een derde van de Vlaamse kiezers niet onderschrijven maar Guy Verhofstadt wellicht wel, evenals mevrouw Rutten.

Neen, de kwestie blijft dat we het toch zullen moeten hebben over deze natie, die behalve in en om voetbaltempels in Brazilië niet echt lijkt te leven. Vlaamse intellectuelen, op een David Sinardet na, lijken echt begaan met het lot van de Luikenaren en die van le Pays noir nu de hooghovens, na bijna tweehonderd jaar voor welvaart te hebben gezorgd, voorwerp zijn van zorg: zal men er toeristische topattracties van maken of ze gewoon beschouwen als industriële vervuiling.

U vindt dat de N-VA in Wallonië vooral voor angst zorgt, maar nogal wat zelfstandige ondernemers en anderen begrijpen dat uw partij zich gedraagt als de Boerenpartij in de vergangen DDR of in Polen waar men van de Boerenpartij-Volskwl sprak. Ach, ik wil de PS niet vergelijken met de Communistische partijen in die landen tijdens de Koude Oorlog, maar toch blijkt uw partij in nauwe symbiose met de PS te functioneren en dat is voor de democratie en de helderheid geen goede zaak. Ik begrijp dan ook dat uw partij een ernstig probleem heeft zich te legitimeren.
U vraagt van Bart de Wever vertrouwen, garanties dat hij de belangen van de federale staat boven die van de deelstaten zou stellen. Merkwaardig, want het was Jules Destrée die vreesde, betreurde dat er geen Belgiqueske meer bestond, anno domini 1912 en in 1945 had er een Waals regionalistisch, excuseer Waals nationaal congres plaats waar de belangen van Franstalig België hoger op de agenda werden gezet dan de Belgische belangen en het was ook POB die de heren Van Miert en co finaal aan de deur zette, tot grote spijt van de realist Willy Claes.
En uw partij, de betreurde PSC van monsieur Charles-Ferdinand Nothomb en Paul - zwarte pensen - Van den Boeynants, die vervelde tot centre démocratique humaniste. Weet u wat humanisme allemaal wel niet impliceert, mijnheer Lutgen? Ik hou er alvast niet van dat men woorden ijdel gebruikt. Andere mensen voor ondankbare lui schelden omdat ze niet voldoen aan uw eisen, is noch democratisch noch humanistisch in die zin dat u daarmee niet accepteert dat iemand er een andere mening op na houdt. Maar ook lijkt u het onduldbaar te vinden dat sommige Vlamingen aan het unitaire federalisme van Wilfried Martens zaliger twijfel als een geschikt politiek vehikel om de welvaart en welbevinden van burgers mogelijk te maken. Ik behoor in die zin tot de school van Gaston Geens dat wat de Vlaamse overheid zelf doet, alleen goed kan zijn als men betracht het beter te doen dan in de oude unitaire constellatie het geval was. Nu is het vandaag bijzonder moeilijk dat ijkpunt nog te hanteren. Maar als ik het met behoorlijk wat toeters en bellen aangekondigde Marshallplan nog even bekijk, dan stel ik vast dat het vooral een bureaucratisch en technocratisch plan blijkt, waarbij ondernemerschap niet wordt bevorderd, wel investeringen van grote spelers worden aangetrokken. Weet u, vraag eens in Limburg wat die monocultuur allemaal niet betekent. Maar goed, u hoort mij niet zeggen dat de ontwikkeling van de as Waver - Aarlen geen goede zaak zou zijn of dat de aansluiting die Doornik vond bij het Texas van Vlaanderen te betreuren zou zijn. Elk het zijne gunnen, kan ook wel aangenaam blijken. Elk zijn stukje bouwen aan de welvaart dus.

Enfin, politiek gespin en kattengespin, het is doorgaans een pot net en dient om de kluit te belazeren. Wallonië zou sneller groeien dan Vlaanderen, maar bij momenten wordt bij die mantra wel eens een stevig vraagteken geplaatst, door de NBB bijvoorbeeld. Wat betekent "la Belgique à papa voor u"? Voor mij niet zo heel veel, ook al omdat wijlen mijn vader als onderduiker tijdens WO II sneller vereenzelvigd wordt met donkerbruine bewegingen van weleer dan iemand die naar Duitsland is weggevoerd. De risico's waren niet minder. Gedurende jaren heeft hij, hebben hij en zijn oude collegevrienden de evolutie van het land gevolgd en toen ik dat ook begon te doen, wist ik niet half hoe hij tegenover dit land stond. Onverdeeld was zijn enthousiasme niet, vooral als hij er zich bij en tijd en wijle van bewust werd dat er van de andere kant enige neerbuigendheid te bespeuren viel. Maar wij, mijnheer Lutgen, leerden de taal van Voltaire en Denis Diderot wel degelijk en al was het lang met frisse tegenzin, eenmaal de merveilles van de Franse literatuur toegankelijk werden, kon die Franse cultuur, net als de Duitse, de Angelsaksische en uiteraard de Nederduitse op onze grote aandacht rekenen. Maar mijn achting voor Stendhal of Boris Cyrulnik leidden noch leiden ertoe dat ik al wat Frans is vanzelf goed zou noemen. Dat iemand als Kundera daartoe geneigd is, kan ik begrijpen, maar voor Vlamingen die tot meertaligheid uitgenodigd worden, hoeft die beate verheerlijking niet, al zijn er die het wel goed vinden.

Misschien denkt u nu dat wij zullen huilen als Soraya, zoals Mevrouw Marie-Paule Belle dat zo mooi beschrijft, zingt, want u lijkt ons, Vlamingen, zelfs het recht te ontzeggen onze desiderata in ernst te formuleren. Ach, Kardinaal Mercier zou wat fier zijn op wat u te zeggen heeft. Want voor hem was het Nederlands ook al geen taal voor belangrijke gedachten. Maar goed, wij zijn "belgosceptiques" en als geuezennaam vind ik het nog zo kwalijk niet.

Weet u, u lijkt wel die lieutenant Zangra, waar Jacques Brel over zong, die een leven lang wachtte op de vijand en toen die eindelijk kwam was hij te oud en te se... om nog het gevecht aan te gaan. Maar oud bent u allerminst, dus vermoed ik dat u graag opschept over uw paarden en uw dames. Weet u, een troost kan u alvast bij Jacques Brel putten: om niet in dat gedoe van het communautaire embroglio verzeild te geraken of er niet me geassocieerd te worden, vertelde hij enkele gecultiveerde Chinese dames dat hij van Luxemburg was. Ziezo, zo bent u veilig voor de verwijten vanwege Vlamingen.

Maar toch, als u dit land, als u de medeburgers op de as van Brussel naar Aarlen een dienst wil bewijzen, zou u toch enige afstand moeten nemen van de PS. Het socialisme heeft ongetwijfeld verdiensten, maar in Vlaanderen bestaat een zekere vermoeidheid tegen het hautaine zelfbewustzijn, alsof alleen Links goede ideeën zou koesteren. Soms wel, maar even zo vaak niet. Dus is het tijd dat we de voorwaarden eens gaan bekijken om het welzijn en de welvaart in Luik, Namen of Mons te bestendigen en liefst op een hoger niveau. Het onderwijsbeleid van de Franse gemeenschap is al jaren onderhevig aan een ideologisch discours dat op rechtvaardigheid is gebaseerd, maar waarbij men vergeet dat zelfs rechtvaardigheid relatief blijkt, omdat de ene vorm de andere volkomen uitsluit: wie iedereen een diploma wil bezorgen ontneemt mensen de mogelijkheid zich te ontplooien of de vrijheid te veroveren zelf te denken.

Ten afscheid denk ik dat u misschien eens de autobiografie van Joachim Gauck ter hand zou kunnen nemen, want de man heeft het beleefd dat hij niet kon studeren, domweg omdat zijn vader in 1951 naar Siberië verbannen is geworden, door de Russen en dat onder opgaaf van redenen. Rechteloosheid? Dat staat niet in uw humanistisch vocabularium, zegt u. Kan best, want u begrijpt al langer niet meer, denk ik, dat politiek vooral een kwestie van gedoseerde inzet van middelen moet heten. En dus speelt u nu theater van een bedenkelijk niveau, waarbij u zelfs niet zorgvuldig met uw argumenten omgaat.

tot ziens, 't en zal wel niet van toepassing zijn en dus kan ik slechts tekenen met een

"Je persiste et je signe, je m'appelle Jacques Brel". Of neen, toch maar

met vriendelijke groet,

Bart Haers 

Reacties

Populaire posts